De meeste van ons kennen die momenten wel, dat je overspoeld lijkt te worden door gedachten, vaak bange, sombere, onzekere of boze gedachten. Voor je het weet, gaat het met je aan de haal en zit je in een gedachtetrein met bestemmingen als: “ik ben niet goed genoeg, ik kan dit niet, ik krijg mijn werk echt nooit af, ik verlies mijn baan, ik ben zo onzeker, wie denken ze wel dat ze zijn dat ze bepalen wat ik moet doen, het zijn allemaal rotzakken die gebruik van me willen maken. Of: ik voel me zo eenzaam, ik vind het leven niet meer leuk, ik ben zo somber en alles zit tegen en nog meer van dit soort gedachten.

Het maakt niet uit welke gedachten er door je hoofd spoken. Als we heel kort even stil kunnen staan, vangen we misschien een glimpje op van het bewustzijn dat ons wijst op wat er gebeurt. Op dat wat bewust is, zonder oordeel, in ieder moment en ongeacht wat er gedacht wordt. Misschien dat je kunt zien dat er iets IS dat de gedachten waarneemt. Zelfs midden in de wildste gedachtestormen, is er altijd iets dat waarneemt. Een bewustzijn dat er áltijd is. Bewustzijn dat aanwezig is, als een ouder die rustig naar de driftbui van een kind kijkt en weet dat er niets gedaan hoeft te worden, omdat het vanzelf weer voorbij gaat. WETEN dat die ‘ouder’ (dat bewustzijn, mind, het maakt niet uit hoe je het noemt) er altijd is. Dat jij dát ook bent en dat de gedachtestormen, driftbuien, angsten etc. tijdelijke realiteiten zijn die ervaren worden en weer voorbij drijven.

Misschien kun je zien dat je ook áltijd je eigen ‘ouder’ bent, het bewustzijn dat vol rust, liefde en helderheid kan ZIJN met welke gedachte en ervaring er ook maar opkomt. En dat je ervaringen zijn als een jengelende, driftige of bange peuter die vanzelf kalmeert, gewoon door er te ZIJN.